Het is even een tijdje stil geweest. Ik was zóóó druk… Vorige week zijn we een lang weekje in Nederland geweest. Mijn agenda zat proppie vol. Ik zag er erg tegenop (ookal had ik de agenda eigenhandig gevuld) maar wist dat ik achteraf blij zou zijn dat ik zoveel dierbaren heb kunnen zien.
Ik vertrok alleen op donderdag ochtend met de Eurostar van St Pancras naar Rotterdam. In 3 uur, zonder overstappen, stond ik gewoon op het station van de allermooiste rotstad die er is. De reis ging soepel maar ik vond de temperatuur in de trein erg laag. Ook had ik gehoopt op een stabiele (internet)verbinding. Maar die was niet best. Wel rustig voor de medereizigers want ik kon dus ook geen telefoongesprekken voeren. Wel handig om te weten, van te voren wat Netflix serietjes downloaden ;-).
In Rotterdam eerst het nieuwe kantoor waar mijn zus werkt bewonderd en daarna door om met een oud collegaatje een broodje te eten. Het voelde weer zo warm om op mijn oude werk te zijn. Ik mis de mensen echt, het community gevoel. ‘s Avonds gegeten en biertjes gedronken met zus en vriendin bij de Witte Aap.
Vrijdag werd mijn moeder 70. Wat een mijlpaal! Dit moest gevierd worden met een lunch in Hotel New York.
Op vrijdagavond kwamen de mannen naar Nederland met de auto en haalden mij zaterdagmiddag op in Rotterdam om af te reizen naar Friesland. Want daar draaide deze vakantie om. Mijn man ging voor het eerst in zijn leven een hele Triatlon doen, de Frysman. Maanden van keihard en gedisciplineerd trainen gingen er aan vooraf (6x per week). We verbleven in Villa Mooi Gaasterland. Wat een heerlijk hotel is dit. Echt een aanrader, genoeg te doen voor kindjes!!!
Zondag ochtend om 6 uur reden Willem en ik naar de start. Om half 8 werd er afgetrapt met 3.8 km zwemmen in het IJsselmeer. Het waaide en er waren redelijk wat golven. Het zwemmen ging dan ook iets minder soepel dan gepland. Een beetje wappie kwam hij als 122e uit het water waarna hij vol goede moed op zijn racefiets stapte om 180 km te fietsen. Dit ging hem een stuk beter af! Na iedere ronde klom hij een stukje op de ranglijst. Uiteindelijk eindigen met een marathon, nog even 42,2 km hardlopen. Het fietsen had hem duidelijk goed gedaan want hij ging als de brandweer. Na 3 uur en 52 minuten kwam hij lachend over de finish (natuurlijk was hij wel gebroken). In totaal heeft hij er 12:00:14 over gedaan en 74e in het eindklassement. De verslaggever riep: “de Fries uit Londen komt over de finish!”. Ape trots ben ik. Zo knap dat je dit besluit neemt, er zo hard voor werkt en dan dit resultaat behaalt.
Maandag door naar Hilversum waar we in het huis van mijn zwager en schoonzus mochten logeren tijdens hun vakantie. Heerlijk even een vaste basis in plaats van een Roma bestaan.
De rest van de week nog wat vrienden en familie bezocht en zondagochtend met de auto terug naar Londen. Heerlijke drukke week en ik was inderdaad blij dat het zo vol gepland was en dan nog heb ik niet iedereen kunnen zien die op mijn lijstje stond ;-(
Gelukkig gaan we in augustus weer!
Cheers, Karen
Van Londen naar Nederland is eigenlijk een kippeneindje. Het is minder dan een uur vliegen en met de trein ben je er super snel. Maar als er nu ‘thuis’ iets aan de hand is, dan voel ik mij zo ver weg alsof Londen echt aan de andere kant van de wereld is. Mijn tweelingzus voelde zich niet goed, waardoor ze uiteindelijk in het ziekenhuis belandde. Ik ken haar al een jaar of 38 maar heb haar nog nooit in deze staat meegemaakt. Het feit dat je niet even bij haar bed kunt zitten en een kus geven, maakte me verdrietig. Ze kon ook niet veel dus het had geen zin om naar haar toe te gaan. Na een week mocht ze weer naar huis. Maar ik was nog niet gerustgesteld. Ik had een drang om bij haar te zijn en te zien hoe ze er echt aan toe was. In overleg met mijn hubby heb ik als verrassing een ticket geboekt. Ik zou zaterdag vliegen. Ik was zaterdagochtend echt nerveus. Gek gevoel, vlinders in mijn buik. Zo benieuwd hoe ze zou reageren…De reis ging voorspoedig. Ik kon meteen de snelle trein naar Rotterdam nemen. En dan… 100 meter voor Rotterdam CS stopte de trein. O o oww wat mis ik de NS, NOT. Het lijkt wel alsof er altijd vertraging is als ik met de trein reis. Er was een wisselstoring. Nog even geduld… Geduld??? Ik ben van nature al niet zo geduldig maar nu helemaal niet. Ik wilde zo snel mogelijk bij mijn zus zijn. Uiteindelijk na een half uur gekeken te hebben naar het perron van Rotterdam CS kwam de trein in beweging en konden we eruit. Journey continues. Na een ritje met de metro stond ik eindelijk voor haar deur. Haar reactie was priceless. Vreugde tranen en ongeloof. Mijn secret mission was geslaagd!Ben zo blij dat ik gegaan ben! Lekker samen op de bank gehangen, is toch veel leuker dan alleen!Cheers,Karen
Karen in London 